Αντωνιάδου, Σοφία

(Πειραιάς 1895 – 1972). Φιλόλογος, βυζαντινολόγος και ιστορικός. Σπούδασε και ειδικεύτηκε σε φιλολογικά θέματα στο πανεπιστήμιο του Παρισιού. Υπήρξε διαδοχικά καθηγήτρια της έδρας πρωτοχριστιανικής, μεσαιωνικής και ελληνικής γλώσσας και φιλολογίας στο πανεπιστήμιο του Λέιντεν της Ολλανδίας (1929-55), έκτακτη καθηγήτρια της νεοελληνικής γλώσσας και φιλολογίας στο πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ (1947-55) και καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα (1956). Διετέλεσε, επίσης, διευθύντρια στο Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας (από το 1955) κι ήταν αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1950). Έγραψε: Η θυσία του Αβραάμ (1922), Η κλασσική γαλλική κωμωδία (1925), Importance du qrec moderne (Η σημασία της νεοελληνικής γλώσσας, 1929), L’ evangile de Luc (Το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, 1930), Pascal, traducteur de la Bible (Ο Πασκάλ, μεταφραστής της Βίβλου, 1930), Η περιγραφική εις την Αλεξιάδα (1932), Sur une mosaique de Ravenne (1936), Place de la liturgie dans la tradition des lettres grecques(1939), Δοκίμιο για την ηθική αποκατάσταση του Βασίλειου Β’ Βουλγαροκτόνου (1956), Πορίσματα από τα διαχειριστικά βιβλία Κοινότητας Βενετίας, 1544-1554 (1958), Νέα στοιχεία από κατάστιχα της Αδελφότητας Βενετίας (16ος αι.)(1960), Ο χρονογράφος Zancaruolo και η Κρητική επανάσταση του 1363 (1963) κ.ά.